W ostatnich badaniach naukowych dokonano analizy skuteczności i bezpieczeństwa terapii skojarzonej z silodosyną i solifenacyną u kobiet z nadreaktywnym pęcherzem moczowym (OAB). Badanie to dostarcza nowych, istotnych informacji na temat tej substancji czynnej oraz jej zastosowania w praktyce klinicznej. W wyniku przeprowadzonego badania uzyskano wyniki, które mogą znacząco wpłynąć na podejście do leczenia OAB u kobiet.
Definicja i znaczenie nadreaktywnego pęcherza moczowego
Według Międzynarodowego Towarzystwa Kontynencji, nadreaktywny pęcherz moczowy (OAB) to stan charakteryzujący się naglącym parciem na mocz, często towarzyszącym nietrzymaniu moczu, częstym oddawaniu moczu oraz nocnym oddawaniu moczu, w braku infekcji dróg moczowych lub innych patologii. W Korei Południowej szacuje się, że OAB występuje u około 12,2% populacji, przy czym odsetek ten jest wyższy u kobiet (14,3%) w porównaniu do mężczyzn (10,0%).
Wpływ OAB na jakość życia
Nadreaktywny pęcherz moczowy znacząco wpływa na jakość życia pacjentów, ograniczając ich codzienne aktywności oraz życie seksualne. OAB zwiększa także ryzyko infekcji dróg moczowych oraz problemów dermatologicznych, co prowadzi do wyższych kosztów opieki zdrowotnej. Istnieje wiele farmakologicznych metod leczenia OAB, a jednym z najczęściej stosowanych leków są antagoniści receptorów muskarynowych, takie jak solifenacyna.
Metodyka badania
W badaniu retrospektywnym przeprowadzonym w Korea University Ansan Hospital, które trwało od stycznia 2022 do czerwca 2023 roku, wzięło udział 586 kobiet z OAB. Pacjentki podzielono na grupę terapii skojarzonej (silodosyna 8 mg + solifenacyna 5 mg) oraz grupę monoterapii (solifenacyna 5 mg). Obie grupy były oceniane przed oraz po 12 tygodniach leczenia, przy użyciu różnych wskaźników, takich jak OABSS, IPSS, jakość życia (QoL), maksymalny przepływ moczu (Qmax), objętość moczu (VV) oraz objętość resztkowa moczu po oddaniu moczu (PVR).
Wyniki badania
W badaniu stwierdzono, że zarówno grupa terapii skojarzonej, jak i grupa monoterapii wykazały znaczące poprawy w OABSS oraz IPSS po 12 tygodniach. Grupa terapii skojarzonej wykazała większą poprawę w zakresie jakości życia w porównaniu do grupy monoterapii. Co więcej, zauważono istotne zmniejszenie PVR w grupie terapii skojarzonej, co może sugerować lepsze zarządzanie objawami OAB oraz poprawę satysfakcji pacjentek.
Analiza skuteczności terapii
W grupie terapii skojarzonej średnia wartość OABSS zmniejszyła się z 6,3 do 3,2, co stanowi spadek o 49,2%. W grupie monoterapii zmniejszenie to wyniosło 47,9%. Zmniejszenie całkowitego IPSS w grupie terapii skojarzonej wyniosło 23,3%, podczas gdy w grupie monoterapii – 27,8%. Wyniki te wskazują na znaczną poprawę objawów OAB w obu grupach, jednak terapia skojarzona okazała się bardziej efektywna w poprawie jakości życia pacjentek.
Bezpieczeństwo i tolerancja
Obie grupy dobrze tolerowały leczenie, a nie zaobserwowano znaczących różnic w występowaniu działań niepożądanych. Badanie sugeruje, że dodanie blokera alfa do terapii antymuskarinowej może poprawić zarządzanie OAB i zwiększyć satysfakcję pacjentów.
Dyskusja nad wynikami
Wyniki badania wskazują, że terapia skojarzona z silodosyną i solifenacyną oferuje istotne korzyści w porównaniu do monoterapii solifenacyną u kobiet z OAB. Zauważono, że połączenie tych dwóch leków nie tylko poprawia objawy, ale również zmniejsza objętość resztkową moczu, co może przyczynić się do mniejszego ryzyka zatrzymania moczu oraz związanych z tym powikłań. Silodosyna, jako bloker receptora alfa-1A, zmniejsza opór cewki moczowej, co ułatwia skuteczniejsze opróżnianie pęcherza, a solifenacyna zmniejsza częstotliwość skurczów pęcherza, poprawiając objawy związane z magazynowaniem moczu.
Podsumowanie i wnioski
Podsumowując, terapia skojarzona z silodosyną i solifenacyną znacząco poprawia objawy OAB oraz jakość życia u kobiet, wykazując lepsze wyniki w redukcji PVR w porównaniu do monoterapii solifenacyną. Te wyniki sugerują, że dodanie blokera alfa do terapii antymuskarinowej może przyczynić się nie tylko do poprawy objawów, ale również do ogólnej poprawy jakości życia pacjentów. Wymagana jest dalsza analiza, aby lepiej zrozumieć mechanizmy działania tych leków i ich długoterminową skuteczność w leczeniu OAB.
Bibliografia
Jeon Byeong Jo, Chang Hyun Kyung, Tae Bum Sik, Park Jae Young, Yoon Duck Ki and Bae Jae Hyun. Efficacy of Combined Therapy With Silodosin and Solifenacin in Females With Overactive Bladder. International Neurourology Journal 2024, 28(4), 264-269. DOI: https://doi.org/10.5213/inj.2448374.187.
